Afstandsonderwijs
‘Professor? ….sor, can you….me?’ Ik keek naar een blokkerig beeld. Er bewoog vaag iets. Met tussenpozen hoorde ik een stem. ‘…wifi....ot strong……move…kitch… ’ Het gehele beeld bewoog nu. Ik hoorde gestommel. Andere stemmen ook. Even later stopte het beeld met bewegen. En het werd scherp. De weg naar betere wifi leek gevonden.
Sinds de afkondiging van de lock-down werken we zoveel als mogelijk vanuit huis. Les geven we ook op afstand, inclusief individuele begeleiding. ‘So, this is much better. Here we can talk. Let me get a chair.’ Ik tuurde naar het scherm en ontwaarde afwas. Veel afwas. Afwas die beslist nog gedaan moest worden. Een brede grijns kwam in beeld. ‘As you can see, I’m now in our kitchen.’ Zoveel was duidelijk. Gelukkig geleidde de betere wifi geen geur. ‘The wifi of our neighbour works much better here than in my room. He thinks it’s a secured line but we’ve hacked it. Ha ha.’ De wifi wekte inderdaad prima. Ik pakte mijn aantekeningen. ‘So, as to your paper, I think you’ve made significant progress since the last version.’ De grijns werd breder. Ook de laatste loodjes van een mastertraject wegen het zwaarst. ‘Still, there’re a couple of things’ ‘HELLO, IS IT ME YOU’RE LOOKING FOR?’ Ongecoördineerde samenzang schalde uit mijn laptop. Het microfoonicoontje sloeg rood uit. De grijns werd een pijnlijke blik. ‘I CAN SEE IT IN YOUR EYES. PROFESSOR, PROFESSOR, CAN YOU STILL HEAR ME?’ Ik knikte ‘niet echt’. ‘YOU’RE ALL I’VE EVER WANTED. SORRY, THESE ARE MY FLATMATES. THEY’RE PRACTISING FOR AN ONLINE MUSIC EVENT. MY ARMS ARE OPEN WIDE. HEY, CAN YOU PLEASE STOP?! I’M TRYING TO HAVE AN ONLINE CONVERSATION HERE! CAUSE YOU KNOW JUST WHAT TO SAY. STOP IT! WAIT, I’LL TELL THEM TO STOP.’
De meerstemmige versie van Lionel Ritchie schalde verder. De keuken kwam weer in beeld. Een stilleven van afwas, niet uitgepakte boodschappen, etensresten, studieboeken en koffiemokken schilderde mijn laptop. Een poster hing aan de muur. ‘Bel me straks effe terug mam. Ik sta net de cake af te gieten. Loesje.’ Het gezang stopte. De grijns kwam weer in beeld. ‘So, they’ve stopped. Yes, we’re trying to make the best of it. You know, with the university closed and all. To keep seeing each other we organize all kinds of online events. A bit like your course. Ha ha.’ Sinds vier weken zijn inderdaad alle colleges online gegaan. Dat loopt best aardig. De grootste kostenpost is het verlies van onderling studentencontact. Ik miste Lionel Ritchie nu al. ‘The university dining hall is also closed. So yesterday we cooked a big dinner.’ Trots wees hij op de stapel afwas. ‘I guess today we will not cook. Ha ha.’
De meerstemmige versie van Lionel Ritchie schalde verder. De keuken kwam weer in beeld. Een stilleven van afwas, niet uitgepakte boodschappen, etensresten, studieboeken en koffiemokken schilderde mijn laptop. Een poster hing aan de muur. ‘Bel me straks effe terug mam. Ik sta net de cake af te gieten. Loesje.’ Het gezang stopte. De grijns kwam weer in beeld. ‘So, they’ve stopped. Yes, we’re trying to make the best of it. You know, with the university closed and all. To keep seeing each other we organize all kinds of online events. A bit like your course. Ha ha.’ Sinds vier weken zijn inderdaad alle colleges online gegaan. Dat loopt best aardig. De grootste kostenpost is het verlies van onderling studentencontact. Ik miste Lionel Ritchie nu al. ‘The university dining hall is also closed. So yesterday we cooked a big dinner.’ Trots wees hij op de stapel afwas. ‘I guess today we will not cook. Ha ha.’
Jeroen Hinloopen is onderdirecteur van het Centraal Planbureau en hoogleraar economie aan de UvA.
Reacties naar: J.Hinloopen@uva.nl